Kategoria: POZOSTAŁE

C. J. Tudor, Kredziarz, przeł. Piotr Kaliński, Wydawnictwo Czarna Owca. Premiera 28.02.2018 r.

Kiedy dotarła do mnie informacja o książkowym debiucie C. J. Tudor, przyznaję, że nie znałam tego nazwiska. Moją uwagę zwrócił natomiast tytuł powieści – „Kredziarz”. Przykuła ją również surowa, intrygująca grafika, namazana kredą jakby od niechcenia na pobliskim kawałku asfaltu. Dość nietypowe zdobienie w dobie kiczowatych grafik okładkowych. W jednej chwili wróciły wspomnienia z dzieciństwa: gra w klasy i zabawa w rysunkowego „Wisielca”.

Kiedy wczytałam się w opis wydawcy (Wydawnictwo Czarna Owca), zrozumiałam, że nie było to skojarzenie przypadkowe, bo i spora część akcji rozgrywa się w nie tak odległym od mojego dzieciństwa roku 1986 – roku mojego urodzenia.

„Kredziarz” to dobra książka – wielowątkowa, nieoczywista, pełna zakamarków do odkrycia, na które trafiamy aż do ostatnich stron. To książka, którą ma się ochotę przeczytać już po zapoznaniu się z pierwszymi zdaniami opisu. Mimo rozwiązanej głównej zagadki kryminalnej, aż do końca w zawieszeniu pozostaje kilka niedopowiedzeń, trochę domysłów i własnych teorii. Kiedy już wydawało mi się, że wiem, co autorka miała na myśli, że znam rozwiązanie, nagle okazywało się ono leżeć na przeciwnym biegunie. Owszem, ostatecznie wiele moich czytelniczych domysłów było zgodnych z treścią książki, ale nawet wtedy nie dowierzałam tej książkowej prawdzie. Tak wiele razy autorce udało się mnie wywieść w pole. Niemniej jednak było to doznanie przyjemne.

Bo „Kredziarz” to bardzo przyjemna lektura. Jednak mimo tego powieść wymaga odrobinę więcej uwagi niż jeden z wielu kolejnych kryminałów. Nie jest to niezobowiązujące czytadło, ale książka składająca się z wielu puzzli, z przeszłości i teraźniejszości, które należy zbierać przez całą lekturę, by w odpowiedniej chwili móc dopasować któryś z nich. A kto nie lubi układać puzzli?

Jednak z tego powodu nie mogłam zagłębiać się w szczegóły akcji, jeśli byłam wyjątkowo zmęczona, albo gdy coś rozpraszało moją uwagę. Miałam wrażenie, że przy próbach czytania w takich warunkach coś mi umyka. Żałuję, że nie miałam okazji przeczytać tej książki podczas jednego posiedzenia. Co prawda pierwsze rozdziały nie pochłonęły mnie szczególnie mocno, ale mniej więcej od połowy trudno było mi oderwać się od fabuły, która robiła się coraz bardziej skomplikowana i skondensowana.

Powieść C. J. Tudor ma tak wiele warstw, że z powodzeniem można polecić ją miłośnikom różnych gatunków prozy. Rys historyczny spodoba się wszystkim tym, którzy lubią powspominać dawne czasy. Zdarzenia sprzed trzydziestu lat mieszają się z teraźniejszymi – oto bowiem dziecięce zabawy bohaterów okazują się mieć poważne konsekwencje w przyszłości. Nie jest to więc jedynie powieść kryminalna, czy też thriller, ale także psychologiczne studium dorastania i jego konsekwencji. Owszem, może niepogłębione formalnie, ale jednak wyraźne, wyzwalające autorefleksję na temat zmian we własnym życiu. A wszystko to w przyjemnej, powieściowej formie. Jeśli na rynku wydawniczym pojawi się kolejna powieść C. J. Tudor, z przyjemnością po nią sięgnę. Poprzeczka została zawieszona naprawdę wysoko. A ja na pewno będę teraz bardzo uważać na kredowe ludziki.

Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za udostępnienie powieści przed premierą.

Więcej o książce:

Polska premiera została zaplanowana na 28 lutego 2018 roku.

Strona „Kredziarza” na Facebooku: https://www.facebook.com/kredziarz

Tu można zamówić: https://www.czarnaowca.pl/kryminaly/kredziarz,p493585735

Opis od Wydawcy:

Upalne lato 1986 roku. Dwunastoletni Eddie i jego banda spędzają wakacje jak typowe nastolatki – jeżdżą na rowerach, budują szałasy w lesie, biją się z miejscowymi łobuzami. Wszystko zmienia się w dniu tragicznego wypadku, do którego dochodzi w wesołym miasteczku. To wtedy Eddie po raz pierwszy spotyka Kredziarza i poznaje nową zabawę opartą na rysowaniu kredowych ludzików. Coś, co wydawało się niewinną grą, wkrótce doprowadza przyjaciół do makabrycznego znaleziska – w głębi lasu odkrywają rozczłonkowane zwłoki…

Trzydzieści lat później, gdy zbrodnia wydawała się już dawno wyjaśniona, Eddie i jego przyjaciele nieoczekiwanie otrzymują listy z kredowymi rysunkami. Muszą ponownie zmierzyć się z ponurą przeszłością. Czy latem 1986 roku sprawa faktycznie została rozwiązana? Kto tak naprawdę był katem, a kto ofiarą?