W POPRZEDNIM ODCINKU
Połączenie pokazu najnowszej kolekcji szali projektu Eustachego oraz show dwóch komików, żuków, okazało się strzałem w dziesiątkę. Tym samym udowodniono, że poczucie humoru jest zawsze najmodniejsze. Bez względu na sezon.
ŁĄKA CAFE
ODC. 20: Być dla innych
– A pamiętasz, jak ten większy, Józef, założył tamten pajęczynowy szalik z kwiatkami? – Bob i Stenia stali przy barze, zaśmiewając się do rozpuku. Gołąb właśnie wspominał pokaz mody z kreacjami Eustachego, który poprowadził duet żuków-komików.
– Proszę was, miejcie litość! – w kącie kawiarni motyl Eustachy przysłuchiwał się ich żartom z niezbyt wesołą miną. – Zostałem skompromitowany! – biadolił, co powodowało jeszcze większe wybuchy śmiechu u biedronki Stenii.
– Wcale nie, Eustachy. Wszystkim bardzo się podobało – odparł szybko Stefan, przysłuchujący się tym rozmowom. Ale i kąciki jego ust niebezpiecznie drgały. Rzeczywiście było zabawnie. Stefania, stojąc za Eustachym, wywróciła oczami i uśmiechnęła się szeroko do pozostałych, po czym wróciła do pocieszania motyla.
Ślimak jednak od kilku dni zastanawiał się, czym naprawdę jest szczęście. Wszystko inne jakby przemykało obok niego, reagował na otoczenie niemal automatycznie, pogrążony w swoich rozmyślaniach. Czy Eustachy, na przykład, był w tej chwili faktycznie nieszczęśliwy? Czy zachowywał się tak, bo po prostu tak sobie wymyślił swoją artystyczną postawę. Patrząc na Stefanię, zastanawiał się, czy on sam jest jej w stanie zapewnić wystarczając ilość szczęścia.
– Stefan! Stefan! – zawołała od drzwi kawka Klara. Ślimak oderwał się od roześmianego towarzystwa i zwrócił w stronę przyjaciółki, która obecnie przywoływała go gestem.
– Co się stało, Klaro? – zapytał, gdy wyjątkowo szybko podpełzł do kawki. Nie podobał mu się wyraz jej dziobka.
– Stefciu, proszę cie, pomóż mi. Tylko nie mówi nikomu, ona sobie tego nie życzy – wyszeptała szybko Klara.
– Ale kto? Co się dzieje? – pytał Stefan, również szeptem. Klara jednak machnęła tylko skrzydełkiem, pokazując mu, by poszedł za nią. Poprowadziła go na tyły Łąka Cafe.
Na ziemi, pod drzewem, leżała inna kawka. Ledwo dysząc, z przymkniętymi oczami. Gdy usłyszała, że ktoś się zbliża, podniosła powieki.
– Nie! Obiecałaś mi, że nikomu nie powiesz, Klaro! – w jej słabym głosiku dało się wyczytać pretensje.
– To Laura, moja siostra. Pamiętasz, jak ci o niej opowiadałam? – rzuciła szybko Klara w kierunku zaskoczonego Stefana. Ślimak był tylko w stanie kiwnąć głową i pomyśleć „Ojej!”.
– Klaro, obiecałaś! – kontynuowała Laura. Jej piórka były postrzępione, a na brzuszku widać było długa szramę. – Nikt nie powinien mnie oglądać w takim stanie!
– Co ty opowiadasz! – zbeształa ją krótko Klara i ponownie zwróciła się do Stefana. – Ona nie bardzo lubi zatłoczone miejsca. Dlatego spotykałyśmy się zazwyczaj w jakichś spokojnych miejscach w parku. Nigdy nie chciała wpaść do Łąki. Ale dzisiaj zaatakował ją jastrząb, bo podobno „wlazła na jego terytorium”, że tak zacytuje. Cokolwiek miałoby o znaczyć. I o, proszę. Widzisz, jak teraz wygląda. Chciałam, żeby weszła ze mną do kawiarni, mówiłam, że jej pomożemy dojść do siebie. Ale się uparła. Proszę cię, powiedz jej, że nie masz nic przeciw, żeby weszła do środka i pozwoliła nam się sobą zająć. Mnie już nie słucha!
– Klaro, to było podłe! Dlaczego mi to robisz? – wyjęczała Laura.
Stefan wreszcie zaczął dostrzegać powagę sytuacji i po pierwszym szoku, dochodził do siebie.
– Klara ma rację, Lauro. Jestem Stefan. Miło mi ciebie poznać. – powiedział trochę niepewnie, zbliżając się do rannej. – Chodź z nami, proszę. To wszystko, co mówi twoja siostra, to prawda. Nie możesz tutaj leżeć, nie pozwolimy na to!
– To co, może mam sobie pójść do parku? – zapytała zaczepnie Laura, strosząc piórka.
– Nie wygłupiaj się, dobrze wiesz, o co mi chodziło – Stefan mówił coraz bardziej stanowczo, ale już widział, że nie będzie to łatwa rozmowa.
– Lauro, nie traktuj go tak samo jak mnie. To wspaniały ślimak! Chce pomóc ci uporać się z twoim problemem. Czy mogłabyś raz dopuścić kogoś do swojego życia i pozwolić sobie pomóc? – Klara już prawie krzyczała. Nawet Stefan był pod wrażeniem. – Jesteś kawką, a zachowujesz się jak uparta gęś.
– Gęsi są uparte? – zaciekawił się Stefan, ale gdy obie siostry spiorunowały go wzrokiem, uznał, że to nie czas na takie rozważania. – Klara dobrze mówi. Chcemy ci pomóc. Chodź z nami, proszę! Nie znam cię, ale Klarze najwyraźniej na tobie zależy.
Laura tylko skrzyżowała skrzydełka na piersi i zacięła się w uporze. Stefan i Klara westchnęli i spojrzeli na siebie porozumiewawczo.
– Teraz? – zapytała Klara.
– Teraz – odparł Stefan. I już kilka sekund później Laura została uniesiona przez Klarę i podtrzymywana od tyłu przez Stefana, szarpiąc się i prychając, przetransportowana prosto do Łąka Cafe. Gdy tylko cała trójka wkroczyła do kawiarni, od baru poderwał się Bob, Stenia wyleciała z okrzykiem przerażenia, Stefania porzuciła Eustachego i wszyscy rzucili się na pomoc. Nim Laura zdążyła porządnie mrugnąć i dokończyć litanię jęków i złorzeczeń, siedziała bezpiecznie owinięta w koc, z parującym kubkiem pod dziobem i bandażem na ranie po jastrzębich pazurach, a obok niej całe towarzystwo rozmawiało, śmiejąc się radośnie. Laurze ciężko byłoby się do tego przyznać, ale w jej sercu zrobiło się jakoś tak cieplej. Jakaś mała mrówka podetknęła jej pod skrzydełka kilka ciastek.
– No dobra, za co to? – zapytała podejrzliwie Laura.
– No jak to? – odparła mrówka cienkim głosikiem. – Za to, że jesteś.
– Świetnie, mała! – odrzekła Klara. – Właśnie tak, Lauro. Za to, że jesteś.
– Szczęściara ze mnie – westchnęła ironicznie Laura, ale uśmiechnęła się, mimo wszystko i wzięła ciastka.
– Dokładnie tak! Szczęście, to oznacza być z innymi – powiedział ślimak, obserwując z radością nić porozumienia powstającą między Laurą i jej otoczeniem.
– I dla innych – podsumował Stefania, patrząc mu w oczy. Eustachy tylko westchnął i otulił się mocniej szalem ze swojej ostatniej kolekcji.
W NASTĘPNYM ODCINKU
Stefan i jego przyjaciele odkrywają teatr i zastanawiają się nad jego zastosowaniem w życiu. Czy odkryją, jak komiczna i tragiczna maska przejawiają się w ich codzienności?
