Kategoria: RECENZJE

Polka Dots w Teatrze Szczęście. Dobra energia retro piosenki [recenzja]

30 sierpnia po raz drugi w ogóle, a po raz pierwszy w Teatrze Szczęście, miałam okazję wziąć udział w koncercie nowiutkiego, dopiero co debiutującego zespołu grającego muzykę retro – fantastycznej grupy Polka Dots.

Przyznaję, bywam muzycznie kochliwa, aczkolwiek nie zawsze z tych pierwszych fascynacji wychodzi „coś więcej”. A tutaj zaiskrzyło, i to poważnie. Powody są co najmniej cztery: piękny głos Kasi Kostrzewskiej, klawisze Oli Bąk, perkusjonalia Andrija Vedomyra Volynko i kontrabas Wojtka Chlandy. A razem tworzą oni powód piąty – przyjemną dla ucha harmonię dźwięków, inspirowaną polską muzyką retro.

Zestroiła się ta muzyka z moimi własnymi inspiracjami dawną polską piosenką i moim zainteresowaniem latami 20. i 30. XX wieku. Bo też i znaczna część materiału, zaaranżowanego na nowo przez muzyków Polka Dots, pochodzi z klimatycznych lat 30., a najmłodszy utwór interpretowany przez zespół pamięta jeszcze czasy PRL. Urok dawnych piosenek uzupełniono własnym jazzowo-swingowymi fascynacjami członków grupy, tworząc zupełnie nowe wersje tych klasycznych, nieraz zapomnianych, polskich piosenek.

Poza przebojami jak „Ada, to nie wypada”, „Miłość ci wszystko wybaczy”, „Zakochani są wśród nas” itd., Polka Dots chce przywrócić pamięć o mniej znanych utworach. „Słońce w kapeluszu”, „Ju-bi-ju-ba”, trochę tang i standardów anglojęzycznych w polskiej wersji językowej – to wszystko tworzy niepowtarzalny klimat, jak z dawnego dansingu. Trudno usiedzieć w miejscu, gdy ze sceny płyną dźwięki wypełnione tak dobrą energię. Koncert był wspaniały i bardzo poprawił mi humor. Zresztą chyba nie tylko mnie, bo obserwując reakcje zgromadzonej publiczności odniosłam wrażenie, że także innych widzów poniósł nastrój chwili. Z przyjemnością będę wracać po więcej.

Jeśli macie ochotę na zabawę z muzyką w styku retro, polecam koncerty Polka Dots. Najbliższe już 9 września i 7 października 2018 roku o 19:00 w Teatrze Szczęście, oczywiście w Krakowie, przy ulicy Karmelickiej 3. Do zobaczenia!

Na zachętę mała próbka możliwości zespołu, w utworze „Ju-bi-ju-ba”, zarejestrowanym w czasie pierwszego wystąpienia Polka Dots.

„Zimna wojna” na dwa serca [recenzja]

Obejrzany 23.07.2018.

Filmów o systemie politycznym niszczącym jednostki było już sporo. Filmów o miłości jeszcze więcej. A mimo to „Zimna wojna” w reżyserii Pawła Pawlikowskiego jest filmem wyjątkowym.

Bardzo byłam ciekawa tego filmu. Widziałam „Idę”, o której było głośno nie tylko w Polsce i choć film był dobry, nie rozumiałam szumu medialnego wokół niego. Agata Kulesza była znakomita, zdjęcia piękne, ale nie czułam, że patrzę na coś naprawdę wyjątkowego w świecie filmu. Mam wrażenie, że o „Zimnej wojnie” było u nas znacznie ciszej, na szczęście świat się zachwycił a potem te zachwyty dotarły i do naszego kraju (niemała w tym zasługa Karoliny Korwin-Piotrowskiej).

Oglądanie „Zimnej wojny” było jak oglądanie klasycznego, czarno-białego filmu. Kadry były przepiękne, muzyka stanowiła integralną część obrazu a całość chwilami wręcz zapierała dech. Napisy końcowe zostawiły widzów w sali kinowej pogrążonych w kompletnej ciszy. Przyznaję, że dawno nie czułam takiego uniesienia w kinie, choć zdarzało mi się to w teatrze.

Fabuła wydaje się banalna – miłość śpiewaczki z zespołu folkowego i dyrygenta z komunistycznej Polski, na tle zimnej wojny w Europie. Niemniej jednak nie jest to fabuła zła. Film śledziłam z zainteresowaniem. Wyjątkowości tej opowieści nadają jednak sami główni bohaterowie, interpretowani przez Joannę Kulig i Tomasza Kota – Zula i Wiktor. „Zimna wojna” jest wojną na dwa serca. Tomasz Kot to jeden z moich ulubionych aktorów filmowych. Również i tutaj podobała mi się jego kreacja artysty, uwikłanego w konflikt z systemem i samym sobą.

Do tej pory słabo znałam filmowe role Joanny Kulig. Chyba będę musiała nadrobić braki, bo postać Zuli w tym wykonaniu mnie przekonuje. Nawet bardzo. Nie wiem już sama, czy Zula jest bardziej urocza, czy bardziej przerażająca. Kiedy patrzyłam na Joannę Kulig w tej roli, nie mogłam pozbyć się skojarzenia z szekspirowską Ofelią. Co tu dużo mówić, Joanna Kulig jest w roli Zuli zjawiskowa.

Poza znakomitą obsadą, atutem filmu jest także ścieżka muzyczna, która mnie urzekła. Sceny rejestrujące występy filmowego Mazurka były przepiękne i sprawiły, że mam ochotę sięgnąć po tego typu muzykę. Równie fascynujące wydały mi się motywy jazzowe, w tym wspaniała interpretacja piosenki „Dwa serduszka, cztery oczy”, wykonanej przez Joannę Kulig, która była kanwą jednego z trailerów. Wciąż jeszcze ją nucę.

Zdania na temat „Zimnej wojny” są dość mocno podzielone, jeśli prześledzić komentarze dotyczące filmu. Dla mnie jest on jednym z najpiękniejszych obrazów filmowych, jakie miałam przyjemność zobaczyć. Jest w nim wszystko, co lubię w filmie: piękne zdjęcia, różnorodność emocjonalna, śmiech i płacz, świetne główne role i wspaniałe role drugoplanowe (Borys Szyc i Agata Kulesza byli cudowni) oraz epizodyczne (Adam Woronicz). A także piękne piosenki i historia, która ukazuje nam tło historyczne przez pryzmat życia jednostek. „Zimna wojna” to po prostu ładny, dobrze zrobiony film, do którego z chęcią jeszcze kiedyś wrócę.

ZIMNA WOJNA

Premiera: 08.06.2018

Reżyseria: Paweł Pawlikowski

Scenariusz: Paweł Pawlikowski, Janusz Głowacki

OBSADA:

Joanna Kulig – Zula Lichoń

Tomasz Kot – Wiktor Warski

Borys Szyc – Lech Kaczmarek

Agata Kulesza – Irena Bielecka

Więcej informacji na stronie filmu w portalu filmpolski.pl: ZIMNA WOJNA

TRAILER

Teatromania postępująca. Część VIII: „Chicago”, czyli za co kocham musicale

Kocham musicale, pomimo ich nazbyt nieraz oczywistej kiczowatości. A może właśnie za nią. Kocham za piosenkę w roli głównej. Za oczywistą umowność i fabułę opowiadaną słowem i dźwiękiem. Trafia do mnie ta forma sztuki w wersji ekranowej, ale dopiero w wersji scenicznej wywołuje prawdziwe tabuny emocji. A musicalem, który należy do czołówki moich ulubionych, jest Chicago, choć pierwszym, który widziałam na scenie, była Miss Saigon w Teatrze Roma wieki temu, a po drodze było ich jeszcze kilka (w tym znakomity Jesus Christ Superstar z Januszem Radkiem w Teatrze Rozrywki w Chorzowie).

Po raz pierwszy Chicago obejrzałam w wersji filmowej i jest to film, do którego wracam dość często. Klimat lat 20. w Ameryce, wątek kryminalny i świetne piosenki sprawiają, że ten film mi się nie nudzi. Szczególnie zadręczam wielokrotnym odtwarzaniem utwór Cell Block Tango (uwielbiam też polskie wykonanie Studia Accantus).

Cudownym zrządzeniem losu (i dzięki A., która chyba jest moim teatralnym Aniołem Stróżem) 12 maja mogłam wreszcie zobaczyć wersję sceniczną historii wesołych morderczyń, Velmy i Roxie. Konkretnie była to wersja w wykonaniu zespołu krakowskiego Teatru Variété. Dzięki temu mogłam spełnić jedno ze swoich wielkich, teatralnych marzeń i obejrzeć Chicago na żywo.

I byłam bardzo zadowolona z tego, co widziałam. Spektakl jest naprawdę świetny – piosenki wykonane z pasją i niemałym talentem, role odegrane w ten specyficzny, musicalowy sposób, który mówi widzowi, że to wszystko jest na niby, a jednak pozwala mu przeżywać akcję tu i teraz. Historia toczyła się płynnie, choreografia była idealna, a uśmiech sam pojawiał się na ustach, jeszcze zanim zdążyło się wypowiedzieć w myślach „Mama Morton”. Czy tam „Billy Flynn”. Było także kilka chwil wzruszenia, a gdzieś w tle za tą cała rewiową zabawą przemykała nieśmiało opowieść o ludzkiej niesprawiedliwości i słabościach.

Obsada wpasowała się znakomicie: Alicja Kalinowska w roli Roxie Hart i Katarzyna Osipiuk jako Velma Kelly tworzyły duet idealny, choć, jak wiadomo, ich bohaterki niespecjalnie się kochały. Więzienne tango było nie tylko popisem wokalnym, ale i tanecznym, a zespół tancerzy był znakomicie zgrany i wpasowany w fabułę.

To zaiste wspaniały musical. Musiałam, co prawda, przywyknąć do melodii polskiego tekstu, bo jednak w pamięć wryły mi się strofy anglojęzyczne, ale teraz myślę, że i to jego starodawne nieco brzmienie, które wyczarował m.in. Młynarski, wpisywało się idealnie w tę opowieść z lat 20. XX wieku. Bo jest to jednak głównie język piosenki, który Wojciech Młynarski opanował bezbłędnie.

Na scenie działo się dużo, a mnie przepełniała taka radość z bycia w chwili, że nawet nie potrafię tego dobrze opisać. To było naprawdę wspaniałe przeżycie. I kolejna, rewiowo-piosenkowa twarz teatru, którą z przyjemnością dodałam do swoich ulubionych wspomnień teatralnych.

To zupełnie inny rodzaj przeżywania teatru niż w przypadku spektaklu w formie „tradycyjnej”. Więcej tutaj zabawy formą, więcej oczek puszczanych w kierunku Widza, a nawet wzruszające, czy wręcz smutne sceny mają ten posmaczek czegoś spreparowanego. Ale spreparowanego zręcznie i niezauważalnie. Musical zdaje się być inaczej grany, z jeszcze większym przerysowaniem i wyolbrzymianiem świata w krzywym zwierciadle sceny, niż w teatrze dramatycznym. Chyba taki właśnie powinien być dobry musical: powinien dawać taką czystą, rozpierającą radość chwili. Radość przeżywania tej całej, urzekającej umowności. Chicago uczyniło mnie niewątpliwie widzem szczęśliwym w tamtej chwili zapomnienia.