Zamiast elegii [wierszem]

p1210403

Wczoraj pożegnaliśmy kabaretowo Kinoteatr Wrzos, który już niedługo zostanie  wyremontowany i powróci jako Teatr KTO. O tym wydarzeniu, Kabaretowym Pożegnaniu Wrzosu, jeszcze będę szerzej pisać na Verbum Na Polu. Tu jedynie chciałam zaznaczyć, że miało ono miejsce, bo to jeden z ważniejszych punktów w moim życiu.

Wbrew pozorom atmosfera była raczej radosna i wszyscy uczestnicy wieczoru zdawali się dobrze bawić. Zakończyliśmy tym samym pewien etap. Dla mnie było to kilka bardzo rozwijających lat, wiele wspaniałych znajomości.

Postanowiłam uhonorować finał tego etapu mojej wędrówki jakimś szczególnym rodzajem wpisu. Dawno nie napisałam wiersza. Ten zaczął pisać się sam, więc już pozwoliłam wybrzmieć mu do końca.

 

Zamiast elegii

 

Zamiast elegii pożegnalnej

Mam trochę uzbieranych wspomnień

Pył rozsypany na dywanie

Błysk reflektorów, kurz na oknie

 

Zamiast elegii mam spojrzenia

Co się nad sceną wciąż unoszą

Echo oklasków i marzenia,

Które powstały tutaj nocą

 

Zamiast elegii mam chwil kilka

Złapanych w formie fotografii

Splątane sznurki różnych losów

Złączonych tu na chybił-trafił

 

Zamiast elegii mam nadzieję

Że choć przemija postać świata

Wspomnieniem, myślą zaistnieje

Miejsce, gdzie mogę zawsze wracać

Wrzos w kulturze [podsumowanie]

Kiedyś wymyśliłam dla Kinoteatru Wrzos taki cykl wpisów, w którym przytaczałam motyw wrzosu pojawiający się w różnych tekstach kultury. W sumie było tych wpisów piętnaście. Myślę, że to dobry czas, żeby ten cykl tutaj zebrać i zaprezentować. Jego różnorodność ukazuje wielość twórczego punktu widzenia rzeczywistości i wielopoziomowość sztuki. Znalazły się w nim dzieła klasyków i te z kręgu kultury popularnej.

WRZOS W KULTURZE

 wrzos-w-kulturze

  1. „Wrzos”, Maria Rodziewiczówna, powieść
    ✾Klasyka romansu historycznego z 1903 roku. Historia nieudanego małżeństwa pochodzącej ze wsi Kazi i hulaki z Warszawy, Andrzeja, na tle społecznych problemów z tamtych lat. Szczególnie podkreślono tu kontrast między bogatym mieszczaństwem, żyjącym od karnawału do karnawału, a biedniejszą warstwą społeczną. Wszystko to okraszone plotkami i intrygami.

    ✾O głównej bohaterce tej powieści jeden z jej bohaterów mówił tak:
    „A przecie przypomniała mi kwiat! Wie pani, jaki? Wrzos! Znam takie wrzosowiska w kwiecie. [..] Ona ma taki wdzięk nieświetny, niepozorny. Cieniutka, skromniutka, bez blasków, barw, form okazałych, taka gałązka koralowa, osypana drobniutkim kwieciem, łagodnej barwy, a kształtów nadzwyczaj ślicznych, gdy się im przyjrzeć uważnie! I nie zwiędnie to, i nie osypie się.”

  1. Film „Wrzos”, reż. Juliusz Gardan
    ✾Film z 1938 roku, będący adaptacją powieści Marii Rodziewiczówny, o której pisaliśmy poprzednio. W obsadzie aktorskiej pojawiły się wielkie gwiazdy przedwojennego kina: Stanisława Angel-Engelówna (Kazia), Hanna Brzezińska (Celina), Mieczysław Cybulski (Stach Boguski), Mieczysława Ćwiklińska (Ramszycowa) oraz filmowy amant, Franciszek Brodniewicz (Andrzej Sanicki).

    ✾Tytułowy wrzos najmocniejsze wrażenie na widzach zrobił zapewne w ostatniej scenie, gdy Andrzej przyniósł wiązankę tych kwiatów na pogrzeb Kazi. Franciszek Brodniewicz złamał wtedy serce niejednej kinomance.

    Zobaczcie komentarz Wiesława Kota do tego filmu:
    https://youtu.be/LP1aRd6Qvjg

  2. Preludium „Bruyères” („Wrzosy”), Claude Debussy (1862-1918).
    ✾Preludium „Bruyères” stanowi jeden z elementów drugiej księgi preludiów na pianino. Sam zbiór „Preludiów” (1909-1913) swą nazwę zawdzięcza nawiązaniu do dzieł Fryderyka Chopina, któremu w ten sposób Debussy, mistrz muzycznego impresjonizmu, chciał oddać hołd. Tytuły poszczególnych preludiów miały podkreślać ich charakter. Utwór „Bruyères” opatrzono również dopiskiem „Calm” (spokój, spokojnie).

    ✾Posłuchajcie jednej z interpretacji Preludium nr 5, „Bruyères”:
    https://youtu.be/RhzeRTnn2lY

  1. Tom wierszy „Wrzosy”, Emil Zegadłowicz, 1935 r.

✾Wierszowany zapis romansu poety z Marylą Stachelską. Jego owocem były te bardzo osobiste erotyki. Autor zakazał ich publikowania przed upływem pięćdziesięciu lat od swojej śmierci, choć kilka egzemplarzy ujrzało światło dzienne znacznie wcześniej.

✾ Przytaczamy fragment jednego z wierszy, „Na łące wrzosowej”:
„Umiłowana! — Twoje białe ciało,
zorzą przygasłą w śnie płomieniejące,
poszło wsłuchane w siebie! — poszło śmiało
aż przystanęło na wrzosowej łące —

uklękło, wpodłuż układło się w kwiatach
i zapragnęło miłości i ciszy —
ktoś czuwający — usłyszał w zaświatach
pieśń Twego serca i dotąd ją słyszy.”

  1. Film „Ran”, 1985 r., Akira Kurosawa.
    ✾Wątki z szekspirowskiego „Króla Leara”, zaadaptowane do japońskich warunków. Król Hidetora oddaje władzę w ręce synów. To powoduje walkę o zwiększenie wpływów, zdrady w rodzinie i ujawnianie niechcianych sekretów z przeszłości. W trakcie bitwy jeden z synów ginie, zamek króla płonie, a on sam, zrozpaczony, wycofuje się na wrzosowisko. Towarzyszy mu jedynie głupiec Kyoami. Na wrzosowisku musi zmierzyć się ze wszystkimi swoimi przewinieniami – nie jest w stanie uciec przed przeszłością, która domaga się zemsty.

    ✾Zobaczcie jeden z trailerów tego filmu, zaliczanego do arcydzieł światowej kinematografii:
    https://youtu.be/9MIRLLFwXTA

  1. Jan Sztaudynger (1904-1970), „Sielanka”, fraszka z tomiku „Piórka” (1950).
    ✾Jan Sztaudynger był mistrzem tej lapidarnej, zabawnej formy. Cytaty z jego miniaturowych form poetyckich krążą między pokoleniami, przekazywane z ust do ust.

    ✾ Fraszka„Sielanka”:

    „Był las, wrzos i mech,
    Powiedziała : Niech.”

    Ot, co znaczy maksimum treści w minimum formy!

  1. Piosenka „Z nim będziesz szczęśliwsza”, SDM, słowa: Edward Stachura.
    ✾Zespół Stare Dobre Małżeństwo chętnie sięgał po teksty Edwarda Stachury. Dowodem tego jest m.in. pierwszy album grupy, „Dla wszystkich starczy miejsca” (1990), w całości oparty na wierszach tego poety. Właśnie z tego wydawnictwa pochodzi utwór „Z nim będziesz szczęśliwsza”, przez autora zatytułowany „Wrzosowisko”. Tytułowe wrzosowisko jest tutaj symbolem końca, czy początku? Chyba zależy od perspektywy.

    ✾ Fragment tekstu „Wrzosowisko”/„Z nim będziesz szczęśliwsza”:
    „Z nim będziesz szczęśliwsza
    Dużo szczęśliwsza będziesz z nim.
    Ja, cóż –
    Włóczęga, niespokojny duch,
    Ze mną można tylko
    Pójść na wrzosowisko
    I zapomnieć wszystko.”

    A piosenki możecie posłuchać np. pod tym linkiem:
    https://youtu.be/vpD0YZSOhn4

  1. Powieść „Martwe Wrzosy” (1985), Margit Sandemo
    ✾ „Martwe Wrzosy” to dwudziesty czwarty tom bardzo popularnej serii książkowej, „Saga o Ludziach Lodu”, autorstwa norweskiej pisarki, Margit Sandemo. Bohaterka książki, Anna Maria Olsdotter, przyjeżdża do małej, górniczej osady, Martwe Wrzosy, by uczyć w szkole dla dzieci górników. Jak w całej serii, również i tutaj nie brakuje wątków nadprzyrodzonych, tajemniczych sił dobra i zła, walki przeciwstawnych mocy. Przede wszystkim jednak jest to po prostu romans na interesująco zarysowanym tle historyczno-obyczajowym.

    ✾Fragment książki, w przekładzie Anny Marciniakówny:
    „Pod koniec lata zdarzała się taka pora, kiedy wrzosowiska płonęły rdzawo i liliowo. To kwitły wrzosy. Nieco później jednak kwiaty opadały, wrzosowiska przybierały barwę popiołu, szarpane sztormami morze pieniło się białymi grzywami fal i ziemię okrywał mrok. Wtedy wydawało się, że Martwe Wrzosy to miejsce złe. Ludzie kulili się w swoich małych domkach ukrytych za skałami i prosili Boga, by ich ochraniał przed wściekłością żywiołów.”

  2. Happysad, piosenka „Damy radę”, z albumu „Nieprzygoda” (2007)
    ✾ „Będą dni pachnące wrzosem” śpiewa wokalista zespołu. Jest to jedyne przywołanie tych kwiatów w tym utworze, ale jakże wymowne. Pamiętacie symbolikę wrzosu w przytaczanej przez nas powieści Marii Rodziewiczówny? Wrzos to trwałość, coś równocześnie delikatnego, niepozornego i solidnego. Tak, jak dobry związek.

✾Happysad, fragment tekstu „Damy radę”, słowa: Jakub Kawalec

„Będą dni pachnące wrzosem
Ale też noce nie przespane wcale
Poprzerywane wrzaskiem
Pozaszywane niedopasowaniem

Ale trzymajmy się razem!
Ale kochanie damy radę!”

Oficjalny teledysk do piosenki:

https://youtu.be/wQ2-YLzW7Ms

  1. „Makbet”, William Shakespeare
    ✾Wrzosowiska o szekspirowskim charakterze dalekie są od epatowania radosną atmosferą. W filmie „Ran”, który wspominaliśmy kilka tygodni temu, wrzosowisko jest miejscem wygnania i tułaczki.

    ✾W „Makbecie” wrzosowisko jest siedliskiem czarnej magii, czegoś niezbadanego. To tam bohater spotyka trzy czarownice, które przepowiadają mu przyszłość i doprowadzają do jego zguby. Starożytne fatum w nowej formie.

    Obejrzyjcie trailer spektaklu „Makbet”, w reżyserii Andrzeja Wajdy, (dostępny w Ninatece):
    https://youtu.be/9Vfyg-1EX4U

  1. „Wrzosy rozkwitają jesienią”, Ewa Śmigalska „Ewetka”, muzyka, śpiew: Edward Snopek
    ✾Tekst piosenki pochodzi z tomu „Moje wrzosy”.

    ✾Fragment tekstu zmienionego na potrzeby piosenki na formę męską:
    „Wrzosem rozkwitłaś w moich myślach
    Stałaś się słowem wypowiedzianym
    A tak niedawno była cisza
    Byłaś tematem mi nieznanym”

    Posłuchajcie tego utworu klikając w link poniżej:
    https://youtu.be/9Vfyg-1EX4U

  1. „Wrzos”, Marian Cezary Abramowicz (1934-1997), tomik: „W kantyku ziemi”.
    ✾Tom, z którego pochodzi wiersz, został wydany w 1991 roku. Jest poetycką trawestacją filozofii Franciszka z Asyżu.

    ✾Tekst wiersza:
    WRZOS

    „Modlitwa lasów
    we wszystkich odcieniach
    czerwieni i złota
    w psałterzu wrzosowisk i ciszy
    Calluna vulgaris czeka.
    A ja gdybym mógł na tamtą stronę
    kwiat jakiś ze sobą wziąć,
    zabrałbym
    różowofioletowy, miododajny wrzos,
    aby od lasów, pól i złotej jesieni
    wraz z sercem swoim i duszą
    Tobie, Panie Boże, go dać na przechowanie”

    Więcej o autorze przeczytacie np. na tej stronie:
    http://lyzkamleka.poezja-art.eu/glosy-o-pisarzach-kaliskich/cezary-abramowicz/

  1. „Wrzosowisko”, cykl powieściowy Anny Łajkowskiej:
    ✾ „Pensjonat na wrzosowisku” (2011), „Miłość na wrzosowisku” (2012), Cienie na wrzosowisku (2013), „Wrzosowa dziewczyna” (2015)

    ✾Fragment książki „Miłość na wrzosowisku”
    „Odeszłam samotnie jedną ze ścieżek prowadzących na wzgórza. Świeciło słońce i wiał bardzo silny wiatr. Wszystko traciło sens. Byłam sama, całkowicie sama na tym wrzosowym świecie, który właśnie po raz kolejny rozkwitał.”

    Zobaczcie film promujący to wydawnictwo:
    https://www.youtube.com/watch?v=bgGiXSJzBcU

  1. „Wrzosy”, piosenka Dany Lerskiej (1935-2006), tekst: Grzegorz Walczak, muzyka: Renata Gleinert
    ✾Piosenka zdobyła Złoty Pierścień na festiwalu w Kołobrzegu w 1969 roku.

    ✾Fragment tekstu:
    „Wrzosy, wrzosy, lila mgła
    Gdzieś we wrzosach chłopak padł
    O poranku kroplą rosy
    Zapłakały nad nim wrzosy
    Nikt nie mówił zbędnych słów
    Gdy wyrastał w lesie grób
    Czasem tylko wiatr niósł głosy
    To szumiały polskie wrzosy”

    Posłuchaj nagrania piosenki w wykonaniu Dany Lerskiej:
    https://www.youtube.com/watch?v=5dVzNWPVcYs

  1. „Tajemniczy ogród”, Frances Hodgson Burnett (1849-1924)
    ✾Powieść dla dzieci z 1911 roku, opowiadająca o sekretnym ogrodzie i dobroczynnym wpływie natury.

    ✾Fragment tekstu w przekładzie Jadwigi Włodarkiewiczowej:
    „Deszcz ustał, a szarą mgłę i obłoki rozwiał w nocy wiatr, który rano ucichł, a ponad wrzosowiskiem jaśniała, ciemnoszafirowa kopuła niebios. Mary nigdy nie myślała, że niebo może być tak szafirowe. W Indiach bywało rozpalone, płomienne; tutejsze miało głęboki, chłodny błękit, jak bezdenne jezioro, a tu i ówdzie, wysoko, wysoko, płynęły małe, śnieżnobiałe obłoki. Rozległe wrzosowisko również pobłękitniało, porzucając ciemną, szaro purpurową, smutną szatę.”

    Trailer adaptacji filmowej z 1993 roku:
    https://www.youtube.com/watch?v=cBeMKczPRoI

Tak wygląda utkana z intertekstów wrzosowa siatka w naszej kulturze. Przynajmniej ta, którą ja zdołałam utkać. A może Wy znacie jakieś inne teksty kultury, w których występuje wrzos?

OFAFA 2016, czyli święto animacji [reportaż]

ofafa-2016-poster2

 

W tym roku Festiwal Filmu Autorskiego OFAFA odbył się po raz dwudziesty pierwszy. I po raz ostatni w przestrzeni Kinoteatru Wrzos. Chociaż od kilku lat jestem związana z Wrzosem, dopiero w tym roku udało mi się spędzić dzień na tym festiwalu. Poznałam wcześniej próbkę możliwości twórców animowanych dzieł, przy okazji cyklu Kinoteatru Wrzos,  „Komiczna animacja”, który prowadzili krakowscy komicy. Na co dzień jednak z animacjami mam do czynienia zazwyczaj, jeśli oglądam filmy dla dzieci. Tymczasem ten jeden dzień odsłonił przede mną bogactwo animowanego świata i pasję ludzi, którzy zdecydowali się w ten świat wniknąć głębiej.

Nie tylko filmy

Program festiwalu składał się jednak nie tylko z pokazu filmów konkursowych. W folderze festiwalowym czytamy: „OFAFA 2016: Festiwal Filmu Autorskiego to otwarte wydarzenie filmowe łączące konkurs dla twórców filmowych oraz konferencję dla filmoznawców  i miłośników filmu animowanego i eksperymentalnego”. Organizatorzy zadbali więc o podniesienie dyskusji wokół tematu szeroko pojętej animacji w czasie konferencji ANIMACJA/EKSPERYMENT. Dostępne były także praktyczne zajęcia warsztatowe, dla tych, którzy chcieli zapoznać się z filmem animowanym od strony technicznej – zarówno w zakresie tworzenia obrazu, jak i dźwięku.

Filmowe konfetti

W konkursie brały udział krótkometrażowe filmy szkolne i niezależne. Ta niewielka próbka, którą miałam okazję obejrzeć 28 października, wystarczyła, by ukazać różnorodność formy i treści animacji skierowanej do widzów dorosłych. Były wśród nich animacje w technice stop motion, video-art, komputerowe, rysunkowe, wykorzystujące materie sypką (np. piasek), eksperymentalne oraz łączące różne rodzaje technik. Pojawiały się wątki abstrakcyjne i zaczerpnięte z codzienności, a także obrazy z pogranicza jawy i snu. Ta różnorodność jest optymistycznym podsumowaniem każdej dziedziny twórczej, którą ogranicza jedynie wyobraźnia. Zestawienie tak odmiennych efektów pracy animatorów w jednej przestrzeni festiwalowej, pozwala obserwować tę różnorodność jako wielobarwne konfetti indywidualnej twórczości, wskazujące także na miejsca wspólne. To skojarzenie nasunęło mi się zresztą w związku z oryginalną identyfikacją wizualną tej edycji OFAFA. Rys indywidualności był jednym z kryterium naboru filmów konkursowych.

Poprosiłam Magdalenę Krzosek, która była odpowiedzialna za program tegorocznej edycji, o odpowiedź na pytanie, w jakim kierunku, jej zdaniem, podąża dzisiaj młoda polska animacja. Czy, mimo tej różnorodności, dostrzega tendencję wzrostową (lub spadkową) pewnych form i tematów?

Magdalena Krzosek:

„Młoda polska animacja to przede wszystkim filmy osobiste, wychodzące od jednostkowych spostrzeżeń dotyczących świata. Mamy w niej indywidualne historie pokazujące trudne doświadczenie nowoczesności. Z jednej strony są to zawsze obecne i dosyć już zbanalizowane problemy miejsca człowieka w kapitalistycznym, stechnicyzowanym  społeczeństwie, z drugiej zupełnie prywatne narracje dotyczące relacji międzyludzkich. Animacje dotykają takich kwestii jak emocjonalne wyobcowanie, samotność, odczucie społecznego niedopasowania czy nietrwałość związków z innymi ludźmi. Często mają wymiar ironicznego komentarza, który ukrywa podskórny niepokój, że w świecie niemal nieograniczonych możliwości wszystko uległo upłynnieniu.

Część animacji to eksperymenty z formą i materią filmową – pojawiają się niecodzienne techniki animowania oraz nowe pomysły na wykorzystanie technik klasycznych (między innymi non-camerowej). Coraz częściej spotkać można również filmy afabularne, zupełnie nieanegdotyczne, a nawet abstrakcyjne. Jest to pewnego rodzaju zbiór osobliwości, ciekawostek, drobnych przedmiotów, małych i dużych spraw. Każdy z tych filmów znajduje innego odbiorcę i trudno mówić o jakiejś spójności wewnątrz zjawiska.”

Animacja teoretycznie…

28 października, w Międzynarodowym Dniu Animacji (w rocznicę pokazu Théâtre Optique, zaprezentowanego przez Charles’a-Émile’a Reynaud w 1892 roku), miała miejsce także Konferencja: Animacja/Eksperyment. Zgodnie z nazwą tego cyklu spotkań, wystąpienia prelegentów dotyczyły nie tylko świata animacji, ale także pogranicza filmu animowanego i eksperymentalnego. Wśród poruszanych tematów znalazły się m.in. powiązania filmu i biografii literackiej, animacja przedmiotów, zastosowanie dźwięku w filmie animowanym czy eksperymenty z pogranicza video-artu. Miejsce filmu animowanego we współczesnej kulturze zdecydowanie jest warte szerszego przedyskutowania, niemniej jednak już tych kilka wystąpień rzuciło światło na możliwości drzemiące w tej dziedzinie twórczości i dziedzinach jej pokrewnych.

W jaki sposób animacja i eksperyment wpływają na rozwój filmu poza głównym nurtem twórczości? Czy w mainstreamie również pojawia się chęć korzystania ze zdobyczy tych dziedzin?

Magdalena Krzosek:

„Film animowany i eksperymentalny trudno współcześnie oddzielić od takich form, jak teledysk, reklama, trailer do gry czy video-instalacja. Medium, jakim jest zmultiplikowany ekran pozwoliło na nieograniczoną ekspansję animowanych obrazów. Każdego dnia otwieramy telefony komórkowe czy laptopy i zalani jesteśmy treścią wizualną, która wywodzi się z animacji i sztuki video. Można powiedzieć, że na poziomie formalnym te dwa światy nie mają jednoznacznej granicy i wzajemnie się przenikają. Na podział mainstream i poza mainstreamem wskazuje, moim zdaniem, jedynie treść. Filmy niezależne i artystyczne poruszają się w pewnej przestrzeni refleksji i indywidualnej wyobraźni, główny nurt kultury audiowizualnej stawia na opowiadanie atrakcyjnych historii – rozrywkę, sensację i łatwą przyjemność. Myślę, że to, co obecnie możemy nazwać twórczością niezależną (artystyczną) to filmy, których odbiór wymaga od nas pewnej otwartości i wysiłku, próby zatrzymania się i zrozumienia. Są to filmy, który w jakiś sposób nas zmieniają i pokazują świat w taki sposób, w jaki sami byśmy nie spojrzeli – otwierają pewne nowe horyzonty. Mainstream zaś to wszystko, co konsumujemy nie zatrzymując się, bez konsekwencji – tak jak kawę na wynos.”

… i praktycznie

Wszyscy, którzy lubią teorię popartą praktyką, mieli okazję wziąć udział w kilku warsztatach. Michał Warmusz (na co dzień realizator dźwięku, właściciel studia Nova Sound&Vision i lider zespołu meeow) zaproponował uczestnikom naukę podstaw realizacji efektów dźwiękowych typu Foley, pozwalających skonstruować wiarygodną warstwę dźwiękową nie tylko w filmie animowanym.

Agata Starczak (absolwentka grafiki na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Rzeszowskiego) zapoznała uczestników warsztatów z animacją poklatkową (stop-motion), pomagając im stworzyć krótką etiudę filmową za pomocą rysowania piaskiem na szkle.

Na zakończenie zajęć praktycznych Magdalena Krzosek poprowadziła otwarte warsztaty i dyskusję na temat miejsca animacji w krytyce filmowej.

Dlaczego warto rozmawiać o animacji w kontekście krytyki? W jaki sposób o animacji może opowiadać ktoś, kogo na co dzień zajmują inne dziedziny twórczości?

Magdalena Krzosek:

„Pytanie warto byłoby postawić w drugą stronę – nie dlaczego wato rozmawiać o animacji, bo o tym jest cały festiwal OFAFA, a także szereg innych festiwali w Polsce (Etiuda&Anima, Animator, Animocje czy Ars Independent), ale jak rozmawiać? Warto rozmawiać, bo moim zdaniem, nie powinniśmy się nigdy dać zalać bezmyślną masą komercyjnych obrazów, ale szukać czegoś odrębnego, wartościowego. Kino mainstreamowe oferuje nam określoną estetykę, która dominuje także w innych mediach audiowizualnych. Mainstream jest ustandaryzowany – operuje tymi samymi środkami wizualnymi, kompozycjami barw i światła, kompozycjami kadrów, sposobami rejestracji, cięcia i montażu. Nawet muzyka w większości nowych kasowych filmów jest podobna – heroiczno-romantyczna. Warto zatem sięgnąć do świata animacji, który jest różnorodny, inny i ciekawy. Pokazuje nam odmienne sposoby patrzenia na te same rzeczy, uczy uważności i pewnej refleksyjności. A jak o nim rozmawiać? Chyba najłatwiej językiem emocji, wychodzącym od widza. Nie – co autor miał na myśli, ale – jak ja to widzę i co to dla mnie jako odbiorcy znaczy.”

Czego nauczyła mnie OFAFA 2016?

Uczestnictwo w tej edycji festiwalu na pewno poszerzyło moją perspektywę postrzegania filmu animowanego. Dzięki konferencji zrozumiałam lepiej kilka pojęć, takich jak stop motion, video-art czy digital 2D/3D. Dotąd były mi znane, jako część terminologii, określającej pewien zakres kultury współczesnej. Teraz mogłam poznać ich rozwinięcie w praktyce badawczej i artystycznej.

Zobaczyłam przekrój młodej polskiej animacji. Może nie wszystkie filmy trafiły w mój gust, na pewno jednak było to doświadczenie interesujące, uczące mnie czegoś nowego o moim odbieraniu świata. Ze względu na tematykę podobał mi się bardzo film Umarłam… No i co ja powiem mamie? (reż. Sonya Nabok). Spodobał mi się także króciutki film zrealizowany w technice rysunku i wycinanki, Falbany (reż. Kaja Ilczuk). Rozbawił mnie obrazek Jagody Klaczyńskiej, Niespodziewany Lokator, zaintrygowała animacja Limbo Jacka Piotrowicza.

W czasie konferencji dowiedziałam się o istnieniu włoskiej animatorki, Beatrice Pucci, której twórczość w dziedzinie animacji lalkowej zasługuje na szersze omówienie. Łukasz Rozmarynowski w swoim wystąpieniu przedstawił m.in. własną interpretację interesującego filmu, Soil Is Alive.

Moją uwagę przykuła także prezentacja Wioletty Sowy na temat udźwiękowienia filmu animowanego, oraz opowieść Miłosza Hołody o filmach PESa, animacji poklatkowej i ready made.

Program festiwalu był na tyle zróżnicowany, że każdy mógłby w nim znaleźć coś dla siebie.

Organizatorzy OFAFA 2016

Ponieważ sama przez lata angażowałam się w organizację imprez kulturalnych, nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o stronie organizacyjnej konkursu.  Festiwal OFAFA 2016 nie mógłby się odbyć, gdyby nie zaangażowanie kilku osób, które zorganizowały tę imprezę, pod szyldem Kinoteatru Wrzos. Magdalena Krzosek odpowiadała za większość spraw organizacyjnych. Poza funkcją kierownika artystycznego, zajmowała się organizacją konferencji i projektami graficznymi. Prowadziła także wszystkie spotkania z widzami i uczestnikami konferencji.

Jak organizuje się tak dużą imprezę filmową?

Magdalena Krzosek:

Następne pytanie 🙂 To jest mała impreza filmowa, o niewielkim budżecie. Takie raczej spotkanie wokół animacji niż wielki festiwal. Organizacja to na początku uważny wybór wartościowych filmów i dobór ciekawych prelegentów, a także przygotowanie warsztatów. A potem to już tylko maile, maile, maile i siedzenie przed komputerem, żeby wszystko dograć.”

W działaniach organizacyjnych pomagali także: Agnieszka Skotniczna, kierująca Kinoteatrem Wrzos, oraz Michał Warmusz, który zaopiekował się stroną techniczną.

Na wszystkich festiwalowych gości czekały stosy smacznych ciasteczek, a za barem znajdującej się w hallu kinoteatru Łąka Cafe, uśmiechnięta Agnieszka Tobijasiewicz.

Festiwal OFAFA nie mógł sobie wymarzyć lepszego zestawu organizatorów swojej ostatniej edycji w przestrzeni Kinoteatru Wrzos.

Więcej na temat festiwalu przeczytacie na jego stronie oficjalnej, ofafafestiwal.org.